STOWARZYSZENIE CHARYTATYWNE "ŻYĆ GODNIE"

Opis głównych działań

Stowarzyszenie W roku sprawozdawczym prowadziło Warsztat Terapii Zajęciowej dla 30 uczestników. Jak również Prowadziło Pracownie ceramiczną dla grup zorganizowanych tj. dzieci i młodzieży czy klubów seniora oraz dla dorosłych mieszkańców gminy Polkowice gdzie osoby z niepełnosprawnościami miały możliwość terapii oraz integracji z innymi pełnosprawnymi osobami ze swoich grup wiekowych. Ponadto Stowarzyszenie pomagał osobą znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej związanej z niepełnosprawności i realizowało projekt Terapeutycznego Obiadowania gdzie ponad 10 seniorów 2 razy w tygodniu otrzymywało gorący posiłek przygotowany w trakcie zajęć terapeutycznych przez uczestników WTZ pod okiem terapeuty. Uczestnicy Warsztatu wraz z kadrą terapeutyczną brali udział w różnych imprezach dla dzieci gdzie uczestnicy wykonywali dla nich watę cukrową i popcorn. Kluczowym elementem działalności rehabilitacyjnej prowadzonej przez Warsztat była terapia zajęciowa prowadzona w sześciu pracowniach w pięcioosobowych grupach terapeutycznych. Od czasu pojawienia się pandemii skład osobowy/ilościowy poszczególnych grup został dostosowany do powierzchni użytkowych poszczególnych pracowni. Podstawą prowadzonej terapii i rehabilitacji był indywidualny program rehabilitacji opracowany na przez Radę Programową Warsztatu. Program rehabilitacji opracowywany byt dla każdego uczestnika mając na uwadze niepełnosprawność intelektualną, potrzeby biologiczne, psychospołeczne oraz potrzeby ogólnoludzkie, które warunkują metody rewalidacyjne wszelkiego typu. Stosowane metody terapeutyczne uwzględniały swoiste potrzeby uczestników WTZ i były ukierunkowane na działania usprawniające i naprawcze we wszystkich zakresach działań rewalidacyjnych: - usamodzielnianie, - uspołecznianie, - ogólne usprawnianie, - rozwijanie umiejętności życia codziennego i zaradności osobistej, - przygotowanie do życia w środowisku rodzinnym i społecznym przez: rozwój umiejętności planowania i komunikowania się, dokonywania wyborów, poprawę kondycji psychicznej, - rozwijanie psychofizycznych sprawności niezbędnych do pracy, - nabywanie zdolności do kontrolowania swojego postępowania, jak radzić sobie z emocjami i rozczarowaniami życia codziennego, jak współżyć w grupie, - częste kontakty z osobami pełnosprawnymi (integracja), - nawiązywanie kontaktów i współpracy z organizacjami społecznymi, placówkami oświatowymi, kulturalnymi, stowarzyszeniami itp., - radzenia sobie z uwarunkowaniami spowodowanymi stanem pandemii. Głównym celem działalności Warsztatu Terapii Zajęciowej była rehabilitacja społeczna, fizyczna, psychologiczna i zawodowa osób z niepełnosprawnością. Rehabilitacja społeczna miała na celu umożliwienie osobom z niepełnosprawnością uczestniczenia w życiu społecznym, a realizowana była przede wszystkim przez wyrabianie zaradności osobistej i pobudzanie aktywności społecznej osoby z niepełnosprawnością, a także wyrabianie umiejętności samodzielnego wypełniania ról społecznych. Rehabilitacja zawodowa miała na celu nabycie przez osoby z niepełnosprawnością umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego i pośrednictwa pracy. Rehabilitacja uczestników prowadzona była poprzez następujące formy terapii: - Usprawnianie psychiczne - które miało na celu przede wszystkim pomoc w zaakceptowaniu przez uczestników WTZ swojej niepełnosprawności. Realizowano to poprzez odpowiednio dobraną i prowadzoną pracę, uczestnik nabywał lub taż utrwalał wiarę we własne siły, nabierał poczucia własnej wartości oraz samoakceptacji, dla wielu niepełnosprawnych intelektualnie sam fakt uczestnictwa w terapii zajęciowej ma olbrzymie znaczenie, gdyż upatrują się w tym nowych możliwości zawodowych. Ważnym elementem było odwrócenie uwagi od swojej niepełnosprawności i własnej osoby, a zwrócenie tej uwagi na wykonywaną pracę. - Uspołecznienie - była kolejną ważną formą rehabilitacji, gdyż każdy człowiek dąży do zachowania niezależności społecznej. Niesamodzielność w życiu, zagraża, bowiem normalnemu funkcjonowaniu w społeczeństwie, pozbawia przywileju uczestnictwa w grupie, daje poczucie niższości, odrzucenia. Często osoby z niepełnosprawnością wycofują się z życia społecznego. Dlatego też umożliwienie powrotu do pełnienia funkcji społecznych było jednym z zadań terapii zajęciowej, na które zwraca się w WTZ szczególną uwagę. Kluczowym elementem uspołeczniania jest udział osób z niepełnosprawnościami w szeroko pojętym życiu społecznym. Poprzez aktywność uczestników w kiermaszach, zbiórkach publicznych oraz zajęciach plenerowych osoby wymagające osobiście wsparcia same udzielają się na rzecz innych potrzebujących. Tym samym zyskują spełnienie i akceptację w środowisku lokalnym. - Rehabilitację społeczną - która miała za zadanie umożliwienie osobom z niepełnosprawnością uczestniczenie w życiu społecznym. Realizowana była poprzez naukę wyrobienia zaradności osobistej oraz pobudzenie aktywności społecznej. - Przygotowanie do podjęcia pracy - w WTZ w ramach rehabilitacji zawodowej uczestnicy byli przygotowywani do podjęcia pracy w zakładach pracy chronionej lub zakładach aktywizacji zawodowej, miało to na celu przygotowanie uczestników rokujących nadzieje na uzawodowienie w takim zakresie, który pozwoli im funkcjonować na wolnym rynku pracy. Większość uczestników jednak poddawanych było działaniom terapeutycznym przez pracę oraz czynnościom przystosowawczym do funkcjonowania w codziennym życiu i samodzielnego radzenia sobie z trudnościami dnia codziennego. Uczestnicy byli zapoznawani z ofertami rynku pracy za pośrednictwem Internetu i prezentacji multimedialnych. - Terapię ruchowo - fizyczną, która polegała na racjonalnym organizowaniu wszelkich codziennych czynności (mycie się, jedzenie, spacery, wszelki ruch związany z biegiem normalnego życia). Zadaniem terapii ruchowej było dostarczenie warunków, w których osoba z niepełnosprawnością intelektualną osiągnęła minimalnym wysiłkiem zamierzony cel danej czynności przede wszystkim przez stworzenie racjonalnych nawyków, a więc stereotypów dynamicznych (oszczędność wysiłkowa) i stworzenia pożądanego do celów terapeutycznych rytmu czynności. Rehabilitacja ruchowa polegała także na usprawnieniu wszelkich zaburzonych funkcji fizycznych w przypadku sprzężonych niepełnosprawności (dziecięce porażenie mózgowe oraz inna niepełnosprawność ruchowa wrodzona lub nabyta). Rehabilitacja ruchowa prowadzona na Warsztacie miała na celu: - zapobieganie zmianom prowadzącym do inwalidztwa i wtórnym skutkom chorób, - regenerowanie i kompensacja, zmniejszenie zakresu inwalidztwa, - adaptowanie ustroju do istniejącej niepełnosprawności, Zajęcia terapeutyczno- rehabilitacyjne w poszczególnych pracowniach: Pracownia artystyczna jest miejscem, rozwijania umiejętności artystycznych poprzez tworzenie wielu ciekawych prac za pomocą różnorodnych technik plastycznych. Uczestnicy poznawali możliwości kreatywnego wykorzystywania dostępnych zasobów materiałowych np.: darów natury, papieru (quillingu), masy solnej, masy perłowej, sznurka jutowego, szkła witrażowego (metoda tiffany-ego), odlewy gipsowe, filc, itp. Tutaj też osoby z niepełnosprawnościami nadają rzeczom, pochodzącym z recyklingu „drugie życie” zmieniając je w piękne i niepowtarzalne przedmioty. Uczestnicy uczą się prawidłowego posługiwania się narzędziami i akcesoriami artystycznymi takimi jak: maszyną tnąco-wytłaczającą typu Big Shot oraz specjalnymi do niej wykrojnikami, szlifierką do szkła witrażowego, lutownicą do szkła, maszyną aplikującą folię itp. Pracownia krawiecka. Podczas zajęć w pracowni krawieckiej posługując się prostymi akcesoriami krawieckimi oraz maszyną do szycia uczestnicy rozwijali wyobraźnię. W ramach terapii prowadzonej w pracowni krawieckiej nabywane były umiejętności, które są pomocne w prostych pracach krawieckich w domu - nauka zszywania dwóch rozprutych kawałków materiału ręcznie lub na maszynie, estetyczne przyszywanie guzików, wszycie zamka oraz zatrzasków itp. Pracownia edukacji i umiejętności życia codziennego. Podczas zajęć prowadzonych w pracowni edukacji i umiejętności życia codziennego uczestnicy uczyli się wypełniania druków, pisania podań, adresowania kopert, poprawnej wypowiedzi- wzbogacania słownictwa, poprawnego pisania z uwzględnieniem zasad ortografii i interpunkcji, umiejętności poprawnego czytania oraz posługiwania się językiem prostym, rozwijać się manualnie poprzez wytwarzanie prac z zastosowaniem różnorodnych materiałów i technik, które posłużą do dekorowania najbliższego otoczenia, np. mieszkania i poszerzą wiadomości o świecie i zjawiskach przyrody. Nabywali również umiejętności podstawowych czynności dnia codziennego w postaci ubierania pościeli, prasowania, odkurzania, a także zapoznawali się z działalnością instytucji pożytku publicznego. Alternatywnie wykonywali także prace rękodzielnicze wpływające na koncentrację. Pracownia gospodarstwa domowego. W pracowni uczestnicy uczyli się przygotowywać proste posiłki. Ponadto zostały przeprowadzone pogadanki na temat prawidłowej diety i odżywiania, przy skupieniu się na każdym uczestniku indywidualnie oraz problemach, z którymi się zmaga. Korzystaliśmy również z filmów opisujących przygotowanie prostych dań z zachowaniem obostrzeń i wszystkich zasad bezpieczeństwa. Uczestnicy uczyli się także obsługi sprzętów AGD znajdujących się w gospodarstwie domowym, zachowując przy tym wszystkie zasady bezpieczeństwa. Ważnym elementem było także umiejętne porządkowanie pracowni i dbanie o czystość każdego dnia po zakończonych zajęciach, przyniosło to zadowalające efekty w postaci wyuczenia systematyczności i poczucia obowiązku. Jednocześnie w ostatnim kwartale 2022 roku uczestnicy byli przygotowywani do projektu ,,Terapeutyczne obiadowanie”, którego celem jest wprowadzenie innowacyjnego działania służącego realnej aktywizacji osób z niepełnosprawnościami. W ramach tych działań uczestnicy nabywali wiedze z zakresu zasad i reguł zbiorowego żywienia. Pracownia komputerowa. Zajęcia w pracowni komputerowej pozwalały zdobyć i doskonalić wiedzę na temat podstawowej obsługi komputera. Podczas zajęć uczestnicy uczyli się m.in. korzystania z oprogramowania wchodzącego w skład pakietu Open Office (Writer, Impress, Calc), Paint, Google Chrome, Gimp, Windows Movie Maker, Sony Vegas itp.. Dzięki tym programom uczestnicy podczas zajęć terapeutycznych tworzyli m.in. dyplomy, plakaty, wizytówki, zaproszenia, prezentacje, montują i edytują filmy, edytują zdjęcia itp.. Zdjęcia pamiątkowe oraz filmy z imprez okolicznościowych, projektów i wydarzeń będą wykonywane urządzeniami znajdującym się na wyposażeniu pracowni takimi jak: aparat cyfrowy, kamera cyfrowa itp. Wykonywanie nawet prostych prac podczas zajęć w pracowni kształtowało sprawność manualną, koordynację wzrokowo-ruchową oraz doskonalić procesy poznawcze (uwagę, koncentrację, pamięć, logiczne myślenie). Pracownia rękodzielnicza. Zajęcia terapeutyczne prowadzone w pracowni rękodzielniczej miały na celu aktywizowanie i motywowanie uczestników do samodzielnego podejmowania działań niezbędnych do podjęcia zatrudnienia oraz przekazanie uczestnikom Warsztatu wiedzy i umiejętności niezbędnych do samodzielnego prowadzenia gospodarstwa domowego. Uczestnicy w ramach zajęć nabywali umiejętności prawidłowego przygotowania stanowiska pracy, doboru odpowiednich narzędzi, materiałów z zastosowaniem zasad BHP. W swoich działaniach dążyli również do wykonania czynności od początku do końca, a także do porządkowania stanowiska po zakończeniu zadania (dbać o powierzone mienie). Celem udziału uczestników w zajęciach w/w pracowni było kształtowanie samodzielności w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Zajęcia pozytywnie wpłynęły na samopoczucie, wzmocniły poczucie własnej wartości, wiary we własne możliwości, poczucie odpowiedzialności, a także uczyły wykonywania pracy zespołowej. We wszystkich pracowniach dodatkową techniką pracy była ceramika i praca w glinie, która ma szczególne właściwości terapeutyczne. Praca w glinie to szereg czynności: ugniatanie, zlepianie, formowanie, nacisk, który zaangażuje wiele mięśni, zarówno dłoni jak i całego ciała. Uczestnicy dzięki kontaktowi z gliną rozwijali ogólną sprawność manualną, precyzję, pobudzać ciekawość twórczą. Uczestnictwo w procesie nadawania kształtu glinie miało istotny wpływ na stan emocjonalny tj. złagodzi napięcia u osób nadpobudliwych - pobudzało do działania osoby apatyczne czy zahamowane. Zajęcia w glinie sprzyjały również rozwojowi wyobraźni przestrzennej, logicznego myślenia. Natomiast pokonywanie kolejnych etapów pracy rozwijało u uczestników szereg procesów myślowych np.. analizę, syntezę, porównywanie, klasyfikowanie, wnioskowanie) oraz uczyło konsekwencji działań, podejmowania decyzji. Przyjazna i bezpieczna atmosfera w czasie pracy pozbawiona braku obaw przed negatywną oceną i odpowiednio dostosowany stopień trudności do możliwości psychofizycznych poszczególnych uczestników, a także tworzenie w swoim indywidualnym tempie, pozwoliło osobom z niepełnosprawnościami na wzmocnienie poczucia własnej wartości i zaspokoić potrzebę sukcesu. Podczas zajęć w poszczególnych pracowniach poza tematycznymi pracami uczestnicy mogli wykonywać okazjonalne zlecenia, które otrzymywali od instytucji współpracujących. Dzięki temu uczyli się odpowiedzialności za powierzone zadanie, jakości wykonywanej pracy oraz terminowości. Prace uczestników były także wystawiane na portalu Kupujespolecznie.pl, co też podkreśliło wartość oraz dokonania osób zmagających się z niepełnosprawnościami. Działania podejmowane przez Warsztat miały na celu podkreślanie obecności osób z niepełnosprawnościami w przestrzeni społecznej. Poza w/w głównymi formami terapii w WTZ wprowadzone były także dodatkowe metody terapii: - muzykoterapia: wykorzystuje wpływ muzyki na psychosomatyczny ustrój człowieka, poprawia poczucie własnej godności, powoduje wzrost samoakceptacji, redukuje stres i niepokój, zachęca także do wyrażania uczuć tak w formie werbalnej jak i niewerbalnej. W przypadku osób niepełnosprawnych poprawia kontrolę nad odruchami, a także rozwija społeczną orientację w otoczeniu. - psychoterapie planowe, intencjonalne, systematyczne oddziaływanie na uczestnika, przy pomocy słowa w ramach specyficznego kontaktu, w celu osiągnięcia sprecyzowanego celu, przy pomocy różnych metod czy technik. Psychoterapia w WTZ to także działania mające na celu naukę osób z intelektualną niepełnosprawnością prawidłowych funkcji w środowisku ludzi zdrowych. Dla uczestników zbyt pobudzonych emocjonalnie przygotowane są specjalne zajęcia wyciszające. - arteterapia to szeroko rozumiana terapia sztuką, polega ona na wykorzystaniu różnych środków artystycznych, które ułatwiają uczestnikowi ekspresję emocji. Terapia sztuką może służyć zarówno odczytywaniu stanu aktualnego uczestnika jak i celowemu animowaniu jego psychiki, tak, aby osiągnął on pożądane stany emocjonalne, aby był zdolny myśleć i działać inaczej, to znaczy dla niego samego lepiej. Niezwykle pożyteczne jest tutaj wzmocnienie zaufania do siebie, podniesienie samooceny lub wzbudzenie entuzjazmu do pracy twórczej. Uczenie się, bowiem jakiejkolwiek umiejętności poprawia koncentrację, koordynację, daje satysfakcję i przyczynia się do ogólnego rozwoju jednostki. Działalność artystyczna stwarza także możliwości i może nadać życiu nowe znaczenie i sens. - choreoterapia ta forma nie jest terapią w przyjętym tego słowa znaczeniu, jest rozwojem poprzez taniec i ma na celu uaktywnienie sił samo uzdrawiających, opiera się na twierdzeniu, że nie ma złych doświadczeń, są jedynie bardziej lub mniej intensywne. - elementy metody Domana w tej metodzie wychodzi się z założenia, że na drodze rozwoju pojawia się sześć najważniejszych obszarów, służących do pełnego funkcjonowania istoty ludzkiej, są nimi: wzrok, słuch, dotyk, ruch, mowa i sprawność rąk. Usprawnienie ma doprowadzić do tego by nieuszkodzona część mózgu przyjęła zadania jego uszkodzonej części. Ważnym elementem rehabilitacji uczestników Warsztatu była współpraca z rodzicami/opiekunami prawnymi i rodzinami, która w 2022 r. realizowana była przez kontakt indywidualny (rozmowy telefoniczne, rozmowy osobiste). Systematycznie prowadzono spotkania indywidualne. Aby kształtować samodzielność i niezależność uczestników oraz umożliwić im dostosowanie się do życia w społeczeństwie, prowadzone były następujące treningi umiejętności i zachowań społecznych: - Trening rozwiązywania problemów w trudnych sytuacjach międzyludzkich, który obejmował: sposoby radzenia sobie w sytuacjach konfliktu, sposoby radzenia sobie z własną i cudza agresją oraz praktyczną naukę kompromisu, - Trening umiejętności komunikacji społecznej, który obejmował: zasady savoir vivru, prowadzenie rozmowy i zachowania werbalne i niewerbalne. Trening ekonomiczny - podstawą do wypłacania środków w ramach treningu ekonomicznego są przepisy zawarte w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. Nr 63, poz. 587). Trening ekonomiczny miał na celu wyposażenie uczestnika w wiedzę z zakresu gospodarowania pieniędzmi i planowania wydatków, dodatkowo był stosowany w celu motywowania uczestnika oraz uznania jego wkładu pracy w działalność warsztatu. W ramach procesu terapeutycznego uczestników Warsztatu prowadzony jest trening ekonomiczny. Jego zakres, sposób realizacji określony jest w regulaminie organizacyjnym placówki, indywidualnym programie rehabilitacji oraz planie rocznym. Miesięczną wysokość środków finansowych z treningu ekonomicznego dla każdego uczestnika ustalała Rada Programowa Warsztatu, a zatwierdzał kierownik. Środki finansowe z treningu ekonomicznego mogły być wydatkowane na zakup towarów i usług, biletów do kina, wystawę, itp. inne ważne cele indywidualne wskazane przez uczestnika i uzgodnione z terapeutą prowadzącym i kierownikiem Warsztatu oraz stanowiły formę oszczędzania na określony cel. Przyznanie i wysokość kwoty wykorzystywanej w treningu ekonomicznym uzależniona była od frekwencji i zaangażowania w życie warsztatu. Potrzeby związane z wykorzystaniem środków finansowych uczestnik uzgadniał z instruktorem terapii. Dla ulepszenie efektu terapeutycznego Warsztat posiada własny wewnętrzny nadzór nad treningiem. Poniesione wydatki były udokumentowane rachunkiem, paragonem, umową kupna-sprzedaży lub oświadczeniem o samodzielnym rozdysponowaniu. Istniała możliwość wydania uczestnikowi środków finansowych w celu samodzielnej realizacji treningu. W przypadku, gdy uczestnik nie był w stanie sam wskazać swoich potrzeb i podjąć decyzji szczegółowy sposób wykorzystania tych środków, terapeuta konsultował się z rodzicem lub opiekunem uczestnika. Dla każdego uczestnika prowadzone były indywidualne rozliczenie środków przeznaczonych na trening ekonomiczny, które prowadził instruktor terapii zajęciowej — opiekun przy udziale uczestnika — nauka wyliczania pozostałych środków finansowych. Etapy (indywidualnego) rozliczenia środków finansowych przeznaczonych na trening ekonomiczny.